Mens & Maatschappij ©

I wrote this text exactly a week ago when I was on my way home from Nice with the TGV:

Nice, 2 months after the attack that no one can understand. Although less impressive than that other major attack in New York on 9/11 and also of a totally different nature than those attacks in November last year in Paris or in March in Brussels. But still an attack that continues to appeal to the imagination. How in God’s name can anyone get it into their head to drive a heavy truck into a crowd of people for about a kilometre, after first robbing a few policemen with a ruse and entering a zone closed to traffic?

And was it a coincidence or a form of psychological insight that far surpasses mine ? The fact is that the time of the attack was extremely well chosen. Had that Mohamed Bouhlel with his truck been 10 minutes earlier, it would have been impossible for him to enter the restricted zone. But no, he waited until the fireworks had ended and the attention of the policemen was somewhat weakened, relieved that until then the celebration of the national holiday had not been disturbed by terrorists or other scum.

But life goes its normal course. Everyday people don’t have time to dwell on all this for too long. The kiosk with memorial wreaths and other memorabilia on the Albert I square and the ditto place near the beach bear witness to the suffering and destruction (of human lives) that have taken place there and make tourists in particular pause for a moment to reflect on what has happened there and to grasp the heart and/or the throat, but these moments of modesty cannot last either.

But still, other statues have also stuck, such as that pram that is tied to a tree on the central reservation of the Promenade des Anglais, or also the candles, flowers and plush toys that have suffered the same fate on the same central reservation.

For the greater part of mankind life goes on, for those who were directly involved in the attack, either as victims or survivors, it is quite different. For those people, life is no longer the same as before and much more than anyone else, they are left with the life-sized question: WHY?

And then there is the question of how we as a society deal or should deal with a fact like blind terrorism. Also in the past we have had to deal with terror in our country and in Europe, although that was also some time ago. The left-wing terrorists Carette and C°, who with their CCC (Cellule Communiste Combatante, 1984 – 1985) made the country unsafe with their bombs, chose material targets in the first place and almost apologize when they made a physical victim in Brussels ‘almost by accident’ in the form of a fireman.

And both the bombs of the IRA and of the Libyan terrorists, as well as the kidnappings of the left-wing Bader Meinhoff group (Rote Armee Fraktion, 1970 – 1998) seemed only far from our bed, while in the meantime the big world has come so much closer and the attacks of recent times are much closer to our bed, if not right next to it.

Is the question still how we as a society deal and want to deal with such forms of violence and terror ? Do we want to go in the direction of Israel where they have been traumatized by decades of similar violence and have been hit by tunnel vision to such an extent that behind every palm tree they see a Palestinian terrorist and anyone who shows even the slightest sympathy with the fate and suffering of his cursed Palestinians (and of which a large part are equally affected by tunnel vision) as a state danger ?

Is the question still how we as a society deal with such forms of violence and terror and how we want to deal with them ? Do we want to go in the direction of France where both left (Hollande) and right (Sarkozy) and so many others see France as a country at war and with the hot breath of populists at the back, very hard in the direction of a police and army state ?

In the fight against terrorism, such a display of police and army is clearly visible, which is apparently a reassuring thought for politicians because it allows them to show the general public that they are actively working on the problem. However, the work that matters to him, the silent info- and detective work that effectively ensures that attacks are foiled and terrorists can be arrested, remains under the radar and is therefore considerably less mediagenic and less useful for populism.(*)

The big problem is that, for the sake of our real or supposed security, we all too quickly risk becoming lax about the freedoms that have been so laboriously acquired, such as freedom of expression, freedom of association, protection of privacy, … we risk wanting to give up. Measures that may well be well-intentioned, but which, when the gap is made too big for that, and when that gap is guarded too laxly, the standards become blurred and all kinds of authorities in the name of the government that goes it’s own discretion and ability to fill that gap without too much control from above. With which we threaten to copy the workings of the Israeli state far too quickly.

Certainly not an easy theme where no one can pretend to have the ultimate and ideal solution in store. But also not a situation in which we will lose every critical attitude and even nip every critical voice in the bud while guarding our security. And even though the public debate has become too superficial, populist and even racist in recent years, such a debate with arguments for and against remains more than necessary. Above all, however, we must not lose sight of the nuance and empathy for the arguments of others.

(*) Honesty must also be told that in France there is not only a very strong commitment to the presence of politics and the army in the streets, but also that a lot of work is being done behind the scenes to stay ahead of attacks.

(c) Nico Callens

Deze tekst schreef ik exact een week geleden toen ik met de TGV op de terugweg was vanuit Nice naar huis:

Een kiosk vol memorabilia: elk stukje tekst, elke tastbare herinnering die is overgebleven, grijpt je naar de keel en maakt je toch minstens één moment stil. (c) Foto: Nico Callens

Nice, 2 maanden na de aanslag die niemand begrijpen kan. Weliswaar minder impressionant dan die andere grote aanslag in New York op 9/11 en ook van een totaal andere aard dan die aanslagen in november vorig jaar in Parijs of in maart in Brussel. Maar toch een aanslag die tot de verbeelding blijft spreken. Hoe krijgt iemand het in Gods naam in zijn hoofd om met een zware vrachtwagen gedurende zowat een kilometer op een mensenmenigte in te rijden en dit nadat eerst enkele politieagenten met een list verschalkt te hebben en zo een voor het verkeer afgesloten zone binnen te rijden ?

En was het toeval of een vorm van psychologisch doorzicht dat het mijne ver overtreft ? Feit is dat het tijdstip van de aanslag uitermate goed was uitgekozen. Was die Mohamed Bouhlel met zijn vrachtwagen 10 minuten eerder geweest, dan was hij de afgeschermde zone onmogelijk kunnen binnenrijden. Maar neen, hij wachtte netjes af tot het vuurwerk was afgelopen en de aandacht van de politiemensen enigszins was afgezwakt, opgelucht dat ze waren dat tot dan de viering van de nationale feestdag niet door terroristen of ander gespuis was verstoord.

Maar het leven gaat zijn gewone gang. Jan-met-de-Pet heeft niet te tijd om al te lang bij dit alles te blijven stilstaan. De kiosk met gedenkkransen en andere memorabilia op het Albert I-plein en de dito plaats vlakbij het strand getuigen welisweer van het leed en de verwoestingen (van mensenlevens) die daar zijn geschied en doet vooral toeristen even stil staan bij wat daar is gebeurd en doen ook even naar het hart en/of de keel grijpen, maar ook deze momenten van ingetogenheid kunnen niet blijven duren.

Maar toch, ook andere beelden zijn blijven kleven, zoals bv. die kinderwagen die op de middenberm van de Promenade des Anglais aan een boom is gebonden of ook de kaarsjes, bloemen en pluches die even verderop  op dezelfde middenberm hetzelfde lot zijn beschoren.

Gaat het leven voor het gros van de mensheid gewoon verder, voor zij die rechtstreeks betrokken zijn geweest bij de aanslag, hetzij als slachtoffer hetzij als nabestaande, is het wel even anders. Voor die mensen is het leven niet meer als voorheen en nog veel meer dan iemand anders blijven zij met dè levensgrote vraag zitten: WAAROM ?

En dan is er de vraag hoe wij als samenleving met een gegeven als blind terrorisme omgaan of moeten omgaan. Ook in het verleden hebben wij in ons land en in Europa met terreur te maken gehad, al is dat ook enige tijd geleden. De linkse terroristen Carette en C° die in ons land met hun CCC (Cellule Communiste Combatante, 1984 – 1985) met hun bommen het land onveilig maakten, kozen in de eerste plaats materiële doelen uit en verontschuldigen ze zich bijna toen ze in Brussel ‘quasi per ongeluk’ in de  vorm van een brandweerman een lichamelijk slachtoffer maakten.

En zowel de bommen van de IRA en van de Libische terroristen, evenals de kidknappingen van de linkse Bader Meinhoff-groep (Rote Armee Fraktion, 1970 – 1998) leken toch maar ver van ons bed, terwijl ondertussen de grote wereld zoveel dichterbij is gekomen en de aanslagen van de jongste tijd veel dichter bij ons bed, voor zover niet vlak naast ons bed, bevinden.

Blijft de vraag hoe we als samenleving met dergelijke vormen van geweld en terreur omgaan en willen omgaan ? Willen we de richting uit van Israël waar ze door decennialang soortgelijk geweld dermate getraumatiseerd en door tunnelzicht getroffen zijn dat ze achter elke palmboom een Palestijnse terrorist zien en eenieder die ook maar een greintje sympathie betoont met het lot en het leed van zijn die vervloekte Palestijnen (en waarvan er toch ook een groot deel evenzeer aan tunnelzicht leiden) als staatsgevaarlijk gaan bestempelen ?

Blijft de vraag hoe we als samenleving met dergelijke vormen van geweld en terreur omgaan en willen omgaan ? Willen we de richting uit van Frankrijk waar zowel links (Hollande) als rechts (Sarkozy) evenals zovelen anderen Frankrijk beschouwen als een land in oorlog en met in de rug de hete adem van populisten heel hard de richting van een politie- en legerstaat inslaan ?

Bij het bestrijden van terrorisme is dergelijk vertoon van politie en leger goed zichtbaar, wat voor politici blijkbaar een geruststellende gedachte is omdat ze daarmee aan het grote publiek kunnen tonen dat ze actief met het probleem bezig zijn. Het werk dat er hem echter toe doet, het stille info- en recherchewerk dat er effectief voor zorgt dat aanslagen verijdeld worden en terroristen kunnen worden ingerekend, blijft echter onder de radar en is dan ook flink wat minder mediageniek en minder dienstig voor populisme.(*)

Het grote probleem is dat we omwille van onze echte of vermeende veiligheid maar al te snel laks dreigen te worden inzake de zo moeizaam verworven vrijheden zoals vrije meningsuiting, vrijheid van vereniging, bescherming van de privacy, … dreigen te willen opgeven. Maatregelen die wel goed bedoeld kunnen zijn, maar die wanneer men het gat daarvoor te groot maakt en waarbij dat gat te laks wordt bewaakt, de normen gaan vervagen en allerlei instanties in naam van de overheid dat gaat naar eigen goeddunken en vermogen dat gat zonder al te veel controle van bovenaf gaan invullen. Waarmee we dan alweer veel te snel de werking van de Israëlische staat dreigen te gaan kopiëren.

Voorwaar geen gemakkelijk thema waarbij niemand kan pretenderen dè ultieme en ideale oplossing in petto te hebben. Maar ook geen situatie waarbij we bij het bewaken van onze veiligheid elke kritische ingesteldheid gaan verliezen en zelfs elke kritische stem in de kiem gaan smoren. En ook al is het publieke debat met zijn woord en wederwoord de jongste jaren al te oppervlakkig, populistisch en zelfs racistisch is geworden, toch blijft een dergelijk debat met argumenten voor en tegens meer dan nodig. Maar vooral mogen we daarbij de nuance en de empathie voor de argumenten van de anderen daarbij niet uit het oog verliezen.

 (*) De eerlijkheid dient gebiedt er bij te vertellen dat men in Frankrijk niet alleen héél sterk inzet op de aanwezigheid van politiek en leger in het straatbeeld maar dat ook daar achter de schermen heel wat werk wordt geleverd om aanslagen voor te blijven.

Dit is een vervolg op een eerdere post met de titel  “Urban exploring in een verlaten fabriek“: …

“Een zee van ongeopende post. Pro Justitia’s en brieven van de politie”

De voordeur stond open. Wagenwijd open. Van dat rode bakstenen huis in Hever, een deelgemeente van Boortmeerbeek. Plotseling – en wie weet in alle haast – verlaten. Alle bezittingen achtergelaten.
In de gang versperden twee matrassen de toegang grotendeels, maar rechts kon je wel de rommelige keuken in. Je kon er bijna je kont niet keren met de met witte enveloppen bedekte grote tafel die daar in het midden stond. Errond gaan ging nog net. De afwas stond er nog. Stapels borden, ontelbaar veel glazen, een steelpannetje en de inhoud van een hele besteklade. Vuil en onder het stof. Dikke spinnenwebben aan de muur en tegen het raam.
De keuken gaf uit op de garage die een al even grote puinzooi was. Er stond een kast, de grond was bezaaid met rommel. Het plafond kwam er naar beneden. Het was ondoenbaar om door de grote hoeveelheid spullen te banjeren. Terug naar de donkere keuken dan maar en voetje voor voetje schuifelend langs de matrassen naar de woonkamer.
In de evenzeer volgepakte living viel meteen de grote hoeveelheid weckpotten met groenten op. Boontjes, asperges en zo meer. De deuren en laden van de kasten stonden open, in een lade stond een gele bloemengieter. Ook hier een zee van ongeopende post. Pro Justitia’s en brieven van de politie. Voor de heer Alexis Doms meestal, soms voor Sven Doms.

Man met een mijter

Op de vensterbank lag een agenda van de politie. Maar op de grond en op de tafel lagen evenzeer papieren van uitzendbureaus en vakbonden. En foto’s. Oude zwart-witfoto’s. Een groep mannen op een rijtje. Een jongen die knielt voor een man met een mijter op zijn hoofd.
Dit vrijstaande huis aan de spoorlijn in Hever was al het derde in dezelfde straat dat verlaten was. Maar anders dan de twee andere woningen was het niet potdicht. Ook het voormalige rusthuis een paar kilometer verderop was hermetisch afgesloten met houten platen en metalen hekken. Zelfs in het dodenhuis geraakten we niet. Een urbexer gaat alleen maar binnen als hij binnen kan. En dat ging alleen in het huis van Alexis.
Wie was Alexis? Hoe oud was hij? Wat is er met hem gebeurd? Waar is hij gebleven? Waarom opende hij zijn post niet? Het lijkt alsof hij hals-over-kop het huis verliet. Met de noorderzon vertrokken. Hij had zelfs geen tijd om de deur op slot te doen.

De Waalse busmaatschappij TEC, tegenhanger van de bij ons beter bekende “De Lijn” , bestelde enkele dagen geleden bij Volvo Buses 11 hybride elektrische bussen van het type 7900. Voor Volvo Buses is dit een belangrijk order en dit niet alleen omdat het voor deze leidinggevend busbouwer tot dusver het omvangrijkste order van elektrische hybride bussen is, maar ook omdat het voor deze busbouwer in ons land moeilijk is om voet aan grond te krijgen bij overheidsbestellingen. Alles alles verder naar wens verloopt moeten deze elektrische hybride bussen nog eind dit jaar in het Naamse straatbeeld verschijnen. 

Over de elektro-mobility strategie van Volvo Bussen verscheen reeds eerder een en ander in deze kolommen. Zo bv. op 21 mei 2015 een tekst met de titel “De vol-elektrische standaardbus komt er aan !” en op 2 januari 2015 een tekst met de titel “Over salariswagens en hybride bussen“.

Er verder nog even aan herinneren dat deze hybride elektrische standaardbus voor 70% van zijn tijd in elektrische modus kan rijden. Een kleine en lichte dieselmotor zorgt voor de overige 30 % van de reistijd. De batterijen worden in een minimum van tijd (slechts enkele minuten) opgeladen aan de eindpunten van de buslijn(en). In vergelijking met een gelijkbaardige dieselbus met Euro6-motor, en dit overeen stadstraject van 10 km, verbruikt deze hybride bus tot 60% minder energie waarbij er tussen de 75 en 90% minder uitstoot is van koolstofdioxide (cijfer afhankelijk van het type brandstof waarmee wordt vergeleken).

De elektrische hybride bus van  Volvo Buses was eind oktober te aanschouwen en te beproeven op de laatste editie van Busworld in Kortrijk. Ondergetekende had alvast de eer om een overtuigende testrit in uitsluitend elektrische modus te kunnen meemaken en is nog meer dan vroeger overtuigd van de kwaliteit die Volvo Buses op het vlak van hybride bussen te bieden heeft.

De Belgische busbouwer Van Hool heeft weliswaar de eer om met zijn ExquiCity als quasi enige met een drieledige hybride bus op de markt te komen, en ook deze bus mocht ondergetekende reeds twee maal beproeven, maar toch moet worden vastgesteld dat de ExquiCity veeleer een platform is voor een trambus (een bus die uiterlijk lijkt op een tram) waarin een motortype naar wens kan worden ingebouwd, maar dat het hier toch nog wachten is op vernieuwende motortypes. Waar Van Hool al zijn eieren in de mand van de waterstofbus lijkt te leggen, blijft het wachten op een commercialisatie van dit type bus. Maar naar verluidt heeft Van Hool wel een drieledige elektrische bus aangekondigd voor het stadsnet van Hamburg.

Feit is dat Volvo Buses ondertussen wereldwijd marktleider is en blijft  inzake de verkoop van hybride bussen met parallelle aandrijving.

‘Jij bent toch een feministe? Waarom horen we nu niks van je? Waarom neem je het niet op voor al die vrouwen die in Keulen werden aangerand?’

Dat is de vraag/opmerking die columniste Hilde Sabbe, ondertussen aan de slag bij het online-medium Apache, de voorbije dagen voor de voeten kreeg geworpen. Waarop ze een column schreef over “Slow journalism”: een pleidooi om de ‘steekvlamjournalistiek’ wat opzij te schuiven om plaats te maken voor een meer bezadigde vorm van journalistiek. In deze online wereld waar alles snelsnel moet gaan  is er veelal niet meer de tijd om te wachten tot er een totaalplaatje beschikbaar is en worden er veel te snel meningen gevormd op basis van onvolledige informatie.

En voor de vrijetijdsjournalist die ikzelf placht te zijn, was er de voorbije maanden nogal te vaak te weinig vrije tijd (het kan ook al eens gelegen hebben aan het ontbreken van enige “goesting” wegens te vermoeid wegens andere zaken) tegenover te veel onderwerpen om eens wat vaker bij de actualiteit te blijven stilstaan. Aan inspiratie was er in elk geval geen gebrek. Daarentegen wel aan tijd en energie om opnieuw wat vaker te gaan pennen. Maar de intentie blijft springlevend.

Nico Callens

Klik HIER voor de volledige column van Hilde Sabbe op Apache.be.

Gisterenmorgen omstreeks 9.30 uur waren we in het station van Cannes nog aan het wachten op de TGV die ons naar huis zou brengen. Het was op dat moment hooguit 13° Celsius. Een 15-tal km (in vogelvlucht) verderop en wat honderden meter hoger was het nog 2° kouder. Later op de dag werd het echter nog zonnig en mooi.  In de loop van de dag gaven de weersvooruitzichten nog een code orange mee, wat in het achterland van Cannes nog werd weggelachen als erg overdreven. En code oranje is nog geen code rood. Niets liet vermoeden dat zich hier een 12 uur later een ware natuurramp zou voltrekken met op dit moment (zondag, 04/10/2015 omstreeks 15.00 uur) 16 gekende doden en 4 vermisten: