In het debat over de immense ontslagronde bij ING is het goed dat sommigen er op wijzen dat er een discrepantie is tussen de dividenden die aandeelhouders krijgen uitgekeerd en de besparingen die worden verwezenlijkt op de rug van de werknemers.
Toch mag men ook niet blind zijn voor enkele wetmatigheden in het bedrijfsleven die het gevolg zijn van globalisering en van een snel vooruitschrijdende technische evolutie, o.m. in de informatica. Ik voel zelfs enig medeleven met de personeelsdirecteur van ING, voor wie het ongetwijfeld leuker is om mensen aan te werven dan te moeten ontslaan.
In het kader van een debat over de vergrijzing van de bevolking, waarbij er gedurende flinke tijd steeds maar minder jongeren zullen zijn om de pensioenen van een groter worden groep ouderen te betalen, is het natuurlijk geen leuke gedachte en dreigt men maar al te graag de hoofden in het zand te steken, maar we moeten onder ogen durven zien dat we evolueren naar een tijdperk waarbij er gewoonweg niet genoeg meer werk zal zijn voor iedereen. Laat deze massale ontslagronde een wake up call zijn en laten we met zijn allen denken aan een leefbare toekomst voor elkeen. Aandeelhouders en soortgenoten dienen te beseffen dat er ook voor hen geen toekomst is weggelegd wanneer Jan Modaal geen leefbaar inkomen meer heeft en bijgevolg ook niets meer heeft om te consumeren.
Kan men het bedrijven kwalijk nemen dat zij proberen hun bedrijf zo efficiënt mogelijk uit te baten? Kan men het bedrijven kwalijk nemen dat ze na een reeks fusies tot de vaststelling komen dat men op 20 plaatsen hetzelfde werk overdoet, elk op zijn eigen manier en elk met zijn eigen technologie en informatica? Kan men het bedrijven kwalijk nemen dat ze menen het met één informatica-afdeling te kunnen stellen terwijl er nu misschien wel 20 zijn die onafhankelijk van elkaar hun eigen ding doen?
En wat bij ING gebeurt, staat ongetwijfeld ook nog elders te gebeuren, misschien minder massief doch eerder sluipend, maar wel met een eindresultaat waarvan men vaststelt dat er niet genoeg werk meer is voor iedereen. En net zoals nu werklozen niet per definitie luiewannissen zijn die een broertje dood hebben aan werken, zal dat ook in de toekomst niet zijn. Maar nogmaals: in het licht van de vergrijzing is zoiets geen leuke gedachte.
Deze massale ontslagronde bij ING moet men dan ook aangrijpen om werk te gaan maken van een onvoorwaardelijk maar leefbaar minimaal basisinkomen.
Het idee van een dergelijk basisinkomen is niet nieuw en werd bij middel van een boek “NV België, verslag aan de aandeelhouders” reeds in 1994 op de politieke agenda gezet door Roland Duchâtelet. Dit boek kwam er nadat Roland Duchâtelet werd gesensibiliseerd door een oproep om na te denken over de organisatie van onze maatschappij waarin de werkloosheid steeg en de financiering van de sociale zekerheid in het gedrang kwam.
En ook al zijn de beweegredenen van toen nog steeds brandend actueel, helaas verdween het onderwerp samen met Duchâtelets politieke beweging/partij VIVANT van het toneel.
Doch de noodzaak van een verschuiving van de belasting op arbeid naar belasting op verbruik -iets wat blijkbaar zelfs door socialisten wordt verketterd- heeft niets van zijn actualiteitswaarde verloren terwijl dat meteen een noodzaak is om dat onvoorwaardelijk minimaal en leefbaar basisinkomen te kunnen financieren.
Laten we dan ook niet langer onze hoofden als struisvogels in het zand te steken maar daarentegen constructief zoeken naar een duurzame oplossing waar we met zijn allen beter van worden. Het onvoorwaardelijk minimaal en leefbaar basisinkomen zou daar wel eens de sleutel toe kunnen zijn.