In memoriam:
Vandaag, 30 april, verscheen onder meer in De Standaard je overlijdensbericht. Voor een aantal ingewijden verraste dit niet. Het nieuws geraakte reeds bekend op de dag van je overlijden, dit via het Facebook-profiel van journalist Yves Desmet.
In je overlijdensbericht heeft men flink wat lijnen nodig gehad om je leven samen te vatten. Maar niets is overdreven want je was een uitzonderlijk, en uitzonderlijk veelzijdig, talent.
Journaliste was je achtereenvolgens bij De Antwerpse Lloyd, de Gazet van Antwerpen, Het Nieuwsblad en De Morgen.
Het is bij deze laatste krant dat je je gloriejaren kende, maar evenzeer bij deze krant dat aan je journalistieke carrière een abrupt einde kwam.
Je trok als journaliste niet alleen naar oorlogsgebieden. Ook als gerechtsjournaliste was je succesvol. Maar tegelijk heb je je daar een aantal vijanden op de hals gehaald.
Het siert je dat je zonder wrok dit leven wilde verlaten. Dat je tijdens de laatste maanden van je leven een aantal mensen die je kwaad heeft aangedaan, hebt vergeven en dat je alles met hen hebt bijgepraat. Om “zonder wrok en zonder gedoe” te kunnen afsluiten.
Alleen jammer dat die “rellenmanager” waarover je ooit hebt geschreven, je geen waardig afscheid gunt. Bij hem is na al die jaren de rancune nog veel te groot. Zelfs na je dood moest van hem daar absoluut nog een relletje bij. Gelukkig hoef je dat niet meer in levende lijve mee te maken en kan het je nu niet meer deren.
Ook toen je na je journalistieke leven nieuwe wegen begon te bewandelen, werd succes je niet gegund. Je zelf uit de grond gestampte Spaanse bed & breakfast werd een gewaardeerd pareltje, maar werd je ontnomen. Evenzeer was er afgunst bij het succes dat je kende als fotografe en waarmee je je liefde voor reizen kon combineren.
Toch leek er plots licht aan de horizon te komen. Op 12 februari 2019 juichte je het nog uit: “Ik heb kanker overwonnen“.
Tegelijk liet je weten dat die mooie plannen voor je nieuwe boek wat waren blijven liggen: 12 portretten van mensen die het gemaakt hebben (“We made it”) nadat ze (berooid) als politiek vluchteling in ons land waren aangekomen.
Het zou niet het eerste boek zijn dat je hebt geschreven maar blijkbaar zijn deze plannen nooit meer van onder het stof geraakt. Jammer want ongetwijfeld was het een mooi boek geworden, typisch Anne en waarin je empatische kwaliteiten ruim aan bod zouden zijn gekomen.
Maar toen kwam de mare dat het opnieuw niet goed met je ging. Meer niet: je leek geen anderen met je nieuwe leed te willen belasten. En ja: nu weten we, met tranen in de ogen, dat je levensverhaal is afgesloten. Hervallen van die vreselijke ziekte die je door het stof heeft doen kruipen en waarvan je dacht dat je die definitief achter je rug had gelaten. Het heeft niet mogen zijn.
“Veelvuldig uitvindster van jezelf. Artistieke duizendpoot met een uitzonderlijk oog en humor voor de kleine en mooie dingen van het leven”.
Je leven was veel te kort en je hebt meer dan je deel van de miserie gehad. Je verdiende trouwens beter. Maar troost je dat je dit alles nu achter je kan laten en een vredige nieuwe reis kan aanvatten.
Anne, vaarwel !