Hij ziet er nog geen twintig uit, is verkleed als vrouw en kan amper op zijn benen staan, het ene been kruist steeds voor het andere, waardoor hij regelmatig door vuil en plassen rolt voor het station van Aalst. Het is woensdag, carnaval is voorbij, maar deze jongen beseft het precies nog niet. Dit is Aalst carnaval the day after.
Hij kan amper op zijn benen staan, het ene been kruist steeds voor de andere, waardoor hij regelmatig door vuil en plassen rolt (Foto’s: Thea Swierstra ©).
Het carnaval is de jaarlijkse hoogmis in Aalst. Vier dagen lang verkleed feesten en zot doen, je vergapen aan prachtige praalwagens en ja, af en toe wordt er wat gedronken ook. Alleen de stoet al trekt jaarlijks bijna 100.000 toeschouwers.
Het carnaval duurt van zaterdag tot en met dinsdag, de dagen voor Aswoensdag. Op woensdagochtend wordt het afgesloten met een ontbijt van de burgemeester. Een evenement dat zo’n 200 diehards trekt. Maar ook dan is Aalst eigenlijk nog bezienswaardig. Als je vanaf het station de stad intrekt kom je overal nog verklede mensen tegen, de een al in betere staat verkerend dan de ander.
Een groepje feestvierders probeert te carsurfen.
Carsurfen
In de Albert Liénartstraat zijn verschillende groepjes en individuele carnavalsvierders op weg naar huis. Een groepje probeert op de drempel van een langzaam rijdende witte SUV mee te rijden. Carsurfen. Ze roepen van alles naar de blonde bestuurster en die blijft vriendelijk teruglachen. “Hoe kom ik bij het station?”, vragen verschillende waggelende feestneuzen, soms nog met een fles bier in de hand.
Overal op straat ligt confetti en zwarte smurrie. Maar hier is er toch al een veegwagen overheen geweest. In de Rozemarijnstraat, een smalle straat vlakbij het stadhuis, is het nog een grote puinhoop. Hier ligt het vol met glasscherven, verloren aanstekers, achtergelaten rolkoffers en zelfs een stofzuigerslang. Op het einde van de straat adviseert een agent een slechtziende om een stukje om te wandelen. Opdat hij toch maar niet zijn benen breekt over de rotzooi.
Mevwauw, waah is het sjtasjon?
Op het plein voor het stadhuis staan alleen nog schoonmaakwagens, schoonmakers en politieagenten. De feestvierders zijn weg en de grootste troep is opgeruimd. Maar er hangt nog steeds een zure geur: een mengeling van verschraald bier en urine. Een passerende vrouw houdt met een misprijzend gezicht een zakdoek tegen haar neus.
Camera’s
In de omgeving van de De Vilanderstraat gaat een agent langs deuren van bedrijven en winkels om te vragen of ze camera’s hebben hangen. Hij zegt niets over de reden van die vraag, maar die is voor iedereen in Aalst duidelijk. Het carnaval heeft een slachtoffer geëist. Een 38-jarige vrouw werd door twee carnavalsvierders gewurgd aangetroffen bij garageboxen. Waarschijnlijk hoopt de politie op beelden waarop haar laatste uren of zelfs minuten zijn geregistreerd, al dan niet in het gezelschap van iemand.
In de Rozemarijnstraat is het nog een grote puinhoop.
De als vrouw verklede jongen bij het station pakt zijn bankkaart en wil geld afhalen. Maar het lukt niet. Hij krijgt zijn kaart niet in de automaat. Boos begint hij op het scherm te slaan. Politiemensen die iets verderop naast het stationsgebouw staan roepen hem tot de orde. Ze sturen hem richting perrons, zeggen dat hij naar huis moet gaan.
De jongen lijkt te luisteren en klimt nog redelijk kwiek de trappen op. Voor het televisiescherm met daarop de vertrekkende treinen houdt hij halt. Hij bestudeert de informatie, draait zich om en strompelt naar de kaartjesautomaat. Ditmaal krijgt hij zijn kaart in de gleuf, maar de machine weigert dienst. Gefrustreerd smijt hij een vol bierblik tegen de automaat. Het sein voor de agenten om in te grijpen. Ze voeren hem af naar een gereedstaande politiecombi. Zijn bankkaart blijft achter in de automaat.
Ook dit is carnaval.
Thea Swierstra