Urban exploring in een verlaten fabriek

 

Een ongeschreven regel luidt dat je enkel voetstappen achterlaat en foto's neemt.

Een ongeschreven regel luidt dat je enkel voetstappen achterlaat en foto’s neemt.

Wel geen zondagse kleren aandoen, want de poetsvrouw is er al meer dan 10 jaar niet meer langs geweest. En heel voorzichtig zijn, want er zijn heel wat openingen in de vloeren waar vroeger silo’s zaten.’ Dat zijn de instructies die ik vooraf krijg. Vandaag gaan we namelijk doen aan urban exploring, kortweg urbex.

Via het internet ben ik in contact gekomen met Jeroen. Hij heeft als hobby urban exploring. Wikipedia omschrijft dit als het bezoeken, fotograferen en documenteren van infrastructuur gemaakt door de mens, meestal verlaten gebouwen of niet openbaar toegankelijke locaties. Hoewel urban het Engelse woord voor stedelijk is, kan dit ronddolen in leegstaande fabrieken, scholen, ziekenhuizen en zo meer evengoed op het platteland gebeuren.

Jeroen heeft al meer dan tien van dit soort gebouwen bezocht en kent de fabriek waar hij mij mee naartoe zal nemen op zijn duimpje inmiddels. Op het eerste gezicht lijkt het gebouw hermetisch afgesloten, maar Jeroen weet de maas in het net. Het is g11212755_10152736192271193_9008812016985079308_newoon een kwestie van ongezien binnen geraken. “We moeten maar niet te veel opvallen en argwaan wekken.” We komen onderweg mensen tegen in de buurt, maar geen van hen besteedt er aandacht aan dat wij foto’s maken van de buitenkant van het gebouw. Als we niemand meer zien of horen is het moment daar. Het vergt enige lenigheid en klimwerk, maar dan staan we ineens binnen.

11262134_10152736192006193_5441360350570926645_nVooraf heeft Jeroen mij enkele richtlijnen meegegeven voor een geslaagd bezoek. De eerste was het kledingadvies, maar er volgden er nog. “Om te fotograferen heb je zeker je statief nodig, want veel licht is er niet. In het echte binnenste is het zelfs stikdonker, maar ik breng een goeie zaklamp mee. Je mag gerust mijn statief gebruiken als het jouwe te groot is.”

‘De poetsvrouw is hier al 10 jaar niet meer geweest’

Maar voor we aan foto’s maken beginnen, gaan we eerst helemaal naar de bovenste verdieping. Zo dalen we dan stilletjesaan weer af naar beneden. Verdieping na verdieping struinen we langs verlaten machines, door glasscherven en duivenuitwerpsele11205075_10152736192921193_9161186733526819654_nn. Het is soms uitkijken voor gapende gaten waarlangs je zo 10 meter naar beneden kunt vallen. Of een houten vloer die duidelijk is aangetast door houtworm of insijpelende regen. Soms worden we plots opgeschrikt door geluid, waardoor we onze stemmen dempen en ons op kousenvoeten voortbewegen. Om even later vast te stellen dat het duiven zijn geweest.

In het hart van 11168039_10152736192701193_8852022975167527425_nhet stoffige gebouw is het inderdaad pikkedonker. In een deel ervan komt de geur van verbrand materiaal je tegemoet. “Hier heeft een aantal jaren geleden een brand gewoed”,weet Jeroen. Ook hier is het oppassen geblazen om niet door de vloer te zakken, dus blijven we aan de rand staan.

Het gebouw wordt duidelijk niet alleen bezocht door urban explorers, maar ook door vandalen. Ramen zijn kapot geslagen, zekeringen uit een kast gerukt. Toch is he11127699_10152736191746193_2333540287622758785_nt niet al kommer en kwel. Ook graffiti-artiesten komen zich hier uitleven, maar op een positieve manier. Op de muren staan soms echte pareltjes en zelfs filosofische beschouwingen. En blijkbaar is ook Kabouter Wesley hier geweest.

Urban explorers maken niet deel uit van een vereniging, maar hebben wel hun eigen ongeschreven regels. Die luidt dat je enkel voetstappen achterlaat en foto’s meeneemt. Een andere wetmatigheid is dat je niet zomaar je adresjes weggeef11147075_10152736191706193_5472743065122577383_nt. “Uitwisselen kan wel”, zegt Jeroen. De reden daarvoor is juist om te voorkomen dat de locaties bekend worden bij het grote publiek en dus bij vandalen of materiaaldieven.

Jeroen startte met urban exploring uit nieuwsgierigheid en ook voor de kick. “Maar die is er intussen wel wat van af. Je wordt ook steeds veeleisender. Je wilt gebouwen bezoeken waar je nog iets terugvindt. Een ziekenhuis met patiëntenadministratie bijvoorbeeld. Een fa10407568_10152736248126193_2862124586776992643_nbriek waar de machines zijn achtergelaten in plaats van een lege loods.”

Een paar uur nadat we aan onze expeditie begonnen zijn, staan we weer buiten. Ook dat lukt ongezien. Nog een paar foto’s maken van de gevel, geen mens die dat bizar vindt.

Op deze post kwam er nog een vervolg met de titel: “Alexis, waar ben je gebleven?”

Deel dit op:

Dit bericht is geplaatst in Samenleving met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.