Buren

Mijn pasta stond net op een hoog vuur te pruttelen toen vanmiddag de deurbel ging. ”Ha, mijn online bestelde regenjas is eindelijk daar”, dacht ik. Er stond inderdaad iemand van een bezorgdienst aan de deur, maar het pakket dat ze bij zich had was wel erg groot. En het was bovendien voor de buren. “Het is een muziekinstrument”, wees ze naar de tekening van een gitaar op de doos, “dus uw buurvrouw zal u misschien nog hoofdpijn bezorgen.”

Dat kon er ook nog wel bij. Een paar weken geleden kwam de bovenbuurman plots de trap af met een hond. Ik had al een paar keer wat gestommel gehoord boven mij en vermoedde dat ze een huisdier hadden. Maar een hond… De bovenbuur stelde het beigeharige beestje voor als Flo. “Zolang hij maar geen vlooien heeft”, floepte ik er uit. De bovenbuur keek wat raar, brak het gesprek af en begon snel aan zijn wandeling.

Nu mag ik vooralsnog niet klagen over mijn buren. Op mijn vorige adres ging het er anders aan toe. De buurvrouw van beneden begon op elk willekeurig moment van de dag op haar djembe te spelen. Nu ja, spelen. Het was eerder wat onsamenhangend getokkel in plaats van ritmisch geroffel. Om 16 uur bijvoorbeeld een half uur en om 21 uur nog eens en soms wat langer. Het maakte niet uit. De vorige huurster had enkel van af en toe ‘oosterse muziek’ gesproken die van beneden opsteeg.

Die van boven kwam soms om 5 uur ’s ochtends thuis van het uitgaan en trippelde dan met haar hakken over de houten vloer van haar slaapkamer. Gegarandeerd dat ik dan wakker was. Een wekker moest ik trouwens nooit zetten. Als zij de hare inschakelde hoorde ik die ook afgaan. Op een avond dat ik ziek in bed lag speelde ze uren achtereen en zelfs tot na middernacht hetzelfde liedje. Of ze nu verliefd was of net leed aan liefdesverdriet, kan ik niet zeggen. Maar Need Your Love van Trixie Whitley kan ik sindsdien niet meer horen.

Op mijn huidige adres speelde ik tot voor kort vooral voor doorgeefpostbode. De vorige bovenbuur was namelijk verslaafd aan onlineshoppen. Zeker wekelijks stond er wel een bezorgdienst voor de deur met een pakje voor haar. Zoals vandaag, maar dan voor die nieuwe buurvrouw.

O ja, en die hoofdpijn. Dank u. Ik was al met migraine opgestaan.

Deel dit op:

Dit bericht is geplaatst in Samenleving met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.